´Lysander´ is een rare en ingewikkelde naam. In Midden-Amerika noemen ze mij ´Lisandro´ of ´Mono Rojo´. ´Rode Aap´. Deze bijnaam kreeg ik tijdens mijn eerste week in Mexico nadat ik zes uur op het strand zat zonder zonnebrand. Mono Rojo maakt tijdens zijn reis ook weleens wat mee. Dit alles vertel ik graag aan de lezer onder het genot van her en der een fototje.
In Nicaragua wordt tijd nooit heel stipt genomen. Een tijdstip wordt geprikt met de toevoeging: ¨Mas ó menos.¨ ¨A las diez en la mañana, mas ó menos.¨ Ga er maar van uit dat dit wat later wordt.
Een kennis uit Nederland, Jenny, heeft een huis aan het strand in Las Peñitas. Hier mocht ik verblijven. De eerste avond verkende ik het strand. Het is op dit moment laagseizoen. Ik kwam er achter dat het dorp na 21:00 uigestorven is. Een Oase van rust. Maar houdt Mono Rojo wel van rust en stilte? Ik zou mas ó menos een week aan het strand verblijven. Dit werden naar Nicaruaans gebruik vier weken.
Om eerlijk te zijn wist ik mijzelf deze eerste avond geen raad. ¨21:00; ik ga echt niet naar bed toe hoor. Dat kan eeecht niet! Aaah!¨ Ik liep drie keer het strand over, besloot mij er bij neer te leggen, las een boek en viel in slaap. De volgende dag besloot ik een activiteit te zoeken. Ik nam Spaanse les. Hoe zagen de daarop volgende weken er uit?
´S ochtends stond ik op en maakte ik ontbijt.
Hierna pakte ik de bus richting Leon.
Elke middag had ik vier uus lang les van Alejandra.
Om zes uur ´S avonds nam ik de laatste bus terug richting het strand.
Maakte avondeten. Daarna zat ik op het strand met de bewoners van Las Peñitas.
Wanneer er basketball was keken wij in een nabijgelegen hostel.
Dit deed ik vijf dagen per week. Vier weken lang. Ik leidde een gecontroleerd en gedisciplineerd leven. Het onmogelijke gebeurde: ik gaf mij geheel over aan de rust en stilte. Ik vond het heerlijk! Mono Rojo werd tam.
Maar dit verhaal zou natuurlijk best saai zijn als het zo doorgaat…
In het weekend waren er feestjes. Deze bezocht ik stipt en consequent. Ik kon het met name goed vinden met John en David. Beiden wonen in Las Peñitas. John is afkomstig uit Boston en net als ik liefhebber van basketball. David is een fransman en is een bar begonnen aan het strand, De piratenbar.
Op een avond vertelde John dat hij overdag naar de Mangrove was geweest. Samen met een georganiseerde tour waren ze over de rivier van de mangrove gevaren. Ik zei dat dit mij ook best leuk lijkt en besloot ook de mangrove te bezoeken. Een georganiseerde tour leek mij niet echt nodig en ik besloot op eigen houtje de mangrove te verkennen. Was dit een goed idee? Mwa, niet echt…
Ik liep richting de mangrove.
Ik zwom de rivier over en bereikte het eiland, Isla Juan Venado. Helaas heb ik geen fotos van de mangrove, omdat ik mijn camera niet bij me had (mijn camera houdt niet van zwemmen). Gehuld in alleen een zwembroek liep ik het strand over tot ik bij de ingang van de mangrove aankwam. Ik ging naar binnen. Mangrove bestaat voornamelijk uit donker modder en stilstaand water. Binnen 5 minuten begon ik last te krijgen van muggen. Ik had ooit op tv gezien dat muggen niet bijten wanneer je je insmeert met modder. Ik smeerde mij van tenen tot gezicht in met donkerzwarte modder. 5 minuten later was het aantal muggen vertiendubbeld. Ik rende, opzoek naar een uitgang, en sloeg mij zelf met takken om de muggen weg te jagen. Al rennend kwam ik twee jonge Nicaruanen tegen. Ik rende ze voorbij, gehuld in modder en met een tak in me hand. “hola!”. Verschrikt keken ze me aan en zeiden niks terug. De pijn werd ondragelijk. Ik ging van het pad af richting het strand. Ik rende rechtstreeks door de scherpe takken en stekels van de begroeiing tussen mangrove en strand. Ik dook het zeewater in en rolde daarna door het zand om mijn lichaam te schuren.
Toen ik uiteindelijk terug in Las Peñitas kwam vroeg John hoe de door mij zelf georganiseerde tour was. “Ja was wel ok”. Verschrikt maakte hij een foto van mijn rug:
De rest van het weekend liep ik rond in een tshirt met lange mouwen en schoot ik nog wat foto’s:
Eerder vertelde ik over Amerikaan John ‘Motherfucking’ Tull (in San Christobal). 65+ Amerikanen in Midden-Amerika verdienen een boek, want ze zijn allemaal raar, apart en eigenaardig. In Las Peñitas waren daar Vic, Dave en Max.
Vic woont in een groot, geel huis aan het strand. Een pizzeria. De pizzeria is van zijn zoon. Zijn zoon is op vakantie en vic past een maand op het huis. Wat wil een mens nog meer. Vic vindt het verschrikkelijk… Elke dag vertelt hij John en mij over hoe erg hij lijdt. Op een dag vertelde hij ons dat hij was begonnen met telefooncijfers uit het hoofd leren, want dit zorgt dat je niet doordraait van verveling. “Ow guys, im just very lonely here. I don’t know what to do.” Wij: “waarom maak je geen uitstapje naar Leon?” “I can’t, I don’t speak Spanish you know.” Hij komt zijn huis bijna niet uit en wij houden hem af een toe gezelschap. Na drie weken gezelschap houden vertelde vic: “I hate it here. I want to go back home, I really have no friends here…” John en ik stonden op en zijn ergens anders heen gegaan.
Dan zijn er dave en Max. Dave is eigenaar van een hostel en spreekt net als de gemiddelde Amerikaan GEEN WOORD Spaans. Hij bestelde een: “hamburger with 2 fried eggs on top wrapped in a pancake with maple syrup.” Het meisje die de bestelling opneemt probeerdt hem te volgen en komt terug met een hamburger met twee gefrituurde eieren. “This is no pancake! This is fucking pan. You no entiendo?!? Pancake no freaking pan…” Het meisje bracht trillend het boord terug naar de keuken. Ik was met stomheid geslagen.
Max woont vrijwel permanent in Dave’s hostel. Spreekt, volgens hem zelf, vloeiend Spanglish, is charismatich en geliefd bij de jongeren uit het dorp. Een oude schipper met tatoo’s en scheepsverhalen. Elke avond als Dave smult van zijn hamburger met ei, pannekoek en maple syrup, gaat Max met Dave’s vrouw naar de slaapkamer. Hier verblijven zij ruime tijd. Volgens Dave zijn ze allebei gek op kaartspellen. Als ze klaar zijn met kaarten komt Max naar buiten, drinkt een biertje aan de bar en rookt voldaan een sigaret.
Volgende keer verlaat ik het eiland om door te reizen naar Masaya. Hierna bezoek ik een betoverend eiland, gelegen in een gigantisch meer, Ometepe.
Recente reacties