Mono Rojo in Las Peñitas

´Lysander´ is een rare en ingewikkelde naam. In Midden-Amerika noemen ze mij ´Lisandro´ of ´Mono Rojo´. ´Rode Aap´. Deze bijnaam kreeg ik tijdens mijn eerste week in Mexico nadat ik zes uur op het strand zat zonder zonnebrand. Mono Rojo maakt tijdens zijn reis ook weleens wat mee. Dit alles vertel ik graag aan de lezer onder het genot van her en der een fototje.

In Nicaragua wordt tijd nooit heel stipt genomen. Een tijdstip wordt geprikt met de toevoeging: ¨Mas ó menos.¨ ¨A las diez en la mañana, mas ó menos.¨ Ga er maar van uit dat dit wat later wordt.

Een kennis uit Nederland, Jenny, heeft een huis aan het strand in Las Peñitas. Hier mocht ik verblijven. De eerste avond verkende ik het strand. Het is op dit moment laagseizoen. Ik kwam er achter dat het dorp na 21:00 uigestorven is. Een Oase van rust. Maar houdt Mono Rojo wel van rust en stilte? Ik zou mas ó menos een week aan het strand verblijven. Dit werden naar Nicaruaans gebruik vier weken.

Om eerlijk te zijn wist ik mijzelf deze eerste avond geen raad. ¨21:00; ik ga echt niet naar bed toe hoor. Dat kan eeecht niet! Aaah!¨ Ik liep drie keer het strand over, besloot mij er bij neer te leggen, las een boek en viel in slaap. De volgende dag besloot ik een activiteit te zoeken. Ik nam Spaanse les. Hoe zagen de daarop volgende weken er uit?

´S ochtends stond ik op en maakte ik ontbijt.

Hierna pakte ik de bus richting Leon.


Elke middag had ik vier uus lang les van Alejandra.
 

Om zes uur ´S avonds nam ik de laatste bus terug richting het strand.

Maakte avondeten. Daarna zat ik op het strand met de bewoners van Las Peñitas.




Wanneer er basketball was keken wij in een nabijgelegen hostel.

Dit deed ik vijf dagen per week. Vier weken lang. Ik leidde een gecontroleerd en gedisciplineerd leven. Het onmogelijke gebeurde: ik gaf mij geheel over aan de rust en stilte. Ik vond het heerlijk! Mono Rojo werd tam.

Maar dit verhaal zou natuurlijk best saai zijn als het zo doorgaat…
In het weekend waren er feestjes. Deze bezocht ik stipt en consequent. Ik kon het met name goed vinden met John en David. Beiden wonen in Las Peñitas. John is afkomstig uit Boston en net als ik liefhebber van basketball. David is een fransman en is een bar begonnen aan het strand, De piratenbar.

David (links), John (rechts)

Op een avond vertelde John dat hij overdag naar de Mangrove was geweest. Samen met een georganiseerde tour waren ze over de rivier van de mangrove gevaren. Ik zei dat dit mij ook best leuk lijkt en besloot ook de mangrove te bezoeken. Een georganiseerde tour leek mij niet echt nodig en ik besloot op eigen houtje de mangrove te verkennen. Was dit een goed idee? Mwa, niet echt…

Ik liep richting de mangrove.

Waar je het bootje ziet liggen begint de mangrove.

Deze rivier zwom ik over.

Ik zwom de rivier over en bereikte het eiland, Isla Juan Venado. Helaas heb ik geen fotos van de mangrove, omdat ik mijn camera niet bij me had (mijn camera houdt niet van zwemmen). Gehuld in alleen een zwembroek liep ik het strand over tot ik bij de ingang van de mangrove aankwam. Ik ging naar binnen. Mangrove bestaat voornamelijk uit donker modder en stilstaand water. Binnen 5 minuten begon ik last te krijgen van muggen. Ik had ooit op tv gezien dat muggen niet bijten wanneer je je insmeert met modder. Ik smeerde mij van tenen tot gezicht in met donkerzwarte modder. 5 minuten later was het aantal muggen vertiendubbeld. Ik rende, opzoek naar een uitgang, en sloeg mij zelf met takken om de muggen weg te jagen. Al rennend kwam ik twee jonge Nicaruanen tegen. Ik rende ze voorbij, gehuld in modder en met een tak in me hand. “hola!”. Verschrikt keken ze me aan en zeiden niks terug. De pijn werd ondragelijk. Ik ging van het pad af richting het strand. Ik rende rechtstreeks door de scherpe takken en stekels van de begroeiing tussen mangrove en strand. Ik dook het zeewater in en rolde daarna door het zand om mijn lichaam te schuren.

Toen ik uiteindelijk terug in Las Peñitas kwam vroeg John hoe de door mij zelf georganiseerde tour was. “Ja was wel ok”. Verschrikt maakte hij een foto van mijn rug:

De rest van het weekend liep ik rond in een tshirt met lange mouwen en schoot ik nog wat foto’s:

De weg achter het huis

Meisjes in schooluniform op weg van school naar huis

Rond elk huis loopt vee

Boom met gemene stekels

Eerder vertelde ik over Amerikaan John ‘Motherfucking’ Tull (in San Christobal). 65+ Amerikanen in Midden-Amerika verdienen een boek, want ze zijn allemaal raar, apart en eigenaardig. In Las Peñitas waren daar Vic, Dave en Max.

Vic woont in een groot, geel huis aan het strand. Een pizzeria. De pizzeria is van zijn zoon. Zijn zoon is op vakantie en vic past een maand op het huis. Wat wil een mens nog meer. Vic vindt het verschrikkelijk… Elke dag vertelt hij John en mij over hoe erg hij lijdt. Op een dag vertelde hij ons dat hij was begonnen met telefooncijfers uit het hoofd leren, want dit zorgt dat je niet doordraait van verveling. “Ow guys, im just very lonely here. I don’t know what to do.” Wij: “waarom maak je geen uitstapje naar Leon?” “I can’t, I don’t speak Spanish you know.” Hij komt zijn huis bijna niet uit en wij houden hem af een toe gezelschap. Na drie weken gezelschap houden vertelde vic: “I hate it here. I want to go back home, I really have no friends here…” John en ik stonden op en zijn ergens anders heen gegaan.

Rechts: Vic.

Dan zijn er dave en Max. Dave is eigenaar van een hostel en spreekt net als de gemiddelde Amerikaan GEEN WOORD Spaans. Hij bestelde een: “hamburger with 2 fried eggs on top wrapped in a pancake with maple syrup.” Het meisje die de bestelling opneemt probeerdt hem te volgen en komt terug met een hamburger met twee gefrituurde eieren. “This is no pancake! This is fucking pan. You no entiendo?!? Pancake no freaking pan…” Het meisje bracht trillend het boord terug naar de keuken. Ik was met stomheid geslagen.

Max woont vrijwel permanent in Dave’s hostel. Spreekt, volgens hem zelf, vloeiend Spanglish, is charismatich en geliefd bij de jongeren uit het dorp. Een oude schipper met tatoo’s en scheepsverhalen. Elke avond als Dave smult van zijn hamburger met ei, pannekoek en maple syrup, gaat Max met Dave’s vrouw naar de slaapkamer. Hier verblijven zij ruime tijd. Volgens Dave zijn ze allebei gek op kaartspellen. Als ze klaar zijn met kaarten komt Max naar buiten, drinkt een biertje aan de bar en rookt voldaan een sigaret.

Max

Volgende keer verlaat ik het eiland om door te reizen naar Masaya. Hierna bezoek ik een betoverend eiland, gelegen in een gigantisch meer, Ometepe.

Star Wars, Spaanse Les en Snelle Motoren

Na Antigua (Guatemala) wilde ik richting Honduras reizen. “DAT MOET JE NIET DOEN!” “Als je in Guatemala bent moet je Semuc Champey gezien hebben” zei iedereen om mij heen. Dit zou betekenen dat ik terug naar het Noorden zou gaan. Tot nu is mijn reis verre van een rechte lijn naar het zuiden, dus besloot ik dat deze omweg er ook wel bij kon. Ik vertrok richting Semuc Champey.

Semuc Champey is een beschermd natuur monument dat wordt gekenmerkt door meerdere bruggen van kalksteen waaronder de Cahabón rivier stroomt. Ik verbleef in een hostel in Lanquin, een klein dorp 10 km buiten Semuc Champey. Ik werd ´s ochtends wakker en schoot deze foto´s:

Veel spijt van mijn omweg richting het noorden had ik niet.

Dezelfde ochtend gaf ik mij op voor een tour richting het natuur monument: Semuc Champey. Nu is Nederland nogal panisch als het gaat om veiligheid. Daardoor  is mijn mening misschien wat bevooroordeeld: in Guatemala geven ze geen ene fuck om je veiligheid! We sprongen van een 10 meter hoge schommel in het water. Het water stond laag omdat het al lange tijd niet geregend heeft. “Spring wanneer ik het zeg, anders land je op scherpe stenen en dat wil je niet”, zei onze tourguide.

Iedereen verwonde zichzelf. “Ik mag dit land wel”, dacht ik. Snel genoeg dacht ik hier toch anders over…

We zwommen door een 15km lange onderaardse grot. Het was pikdonker. De tourguide gaf mij een kaars. “Zwem vooruit en wacht op ons, wij volgen.”  Na 10 minuten zwemmen wachtte ik op de rest. Na 5 minuten wachten waren ze er niet, Na 10 minuten was ik nog steeds alleen. na 15 minuten was de kaars bijna opgebrand en sloeg mijn goedgezinde stemming om in iets dat met paniek te maken had. Wat als de rest een andere afslag genomen heeft? Wat als mijn kaars zometeen op is en ik geen hand voor ogen zie? Net toen ik besloot eerst mijn linker arm als proviant voor de komende dagen te gebruiken zag ik licht aan het eind van de tunnel. Nu kan dit heel veel betekenen, maar in dit geval was het de tourguide met een kaarsje in zijn hand. De rest van de groep volgde. Ik was oprecht heel blij iedereen weer te zien; kijk maar:

Daarna kwamen wij aan bij het turqoise water van Semuc waar wij lange tijd ontspanden:

Hier was trouwens een waterval waar wij af konden springen. De voorgaande twee weken zijn drie mensen afgevoerd richting het ziekenhuis na de sprong. onze tourguide zei dat het geen goed idee was om te springen. Dit was misschien maar beter ook…

Hierna liet ik mij over halen om mee te reizen naar Flores, nog noordelijker…

Bloemen rijgen in Flores

Over Flores heb ik niet heel veel te melden, behalve dat ik hier de ruïnes van Tikal bezocht. Nu heb ik de volgende foto niet zelf gemaakt maar van internet geplukt:

Iedereen die zijn klassiekers kent en met een beetje smaak voor het betere filmwerk heeft natuurlijk meteen door dat dit een scene uit STAR WARS(!!) is. Ok. Zoek de gelijkenissen:

Star Wars is Tikal en Tikal is Star Wars. Ik ben in Tikal dus ik ben in Star Wars! Ik ben nog nooit zo in mijn nopjes geweest.

Tikal is ook deze foto:

Ik dacht terug aan het Limburgs stel de eerste weken in Mexico: “toch wel knap hoe die jongens dat zo gebouwd hebben” . Deze gedachte schoot eventjes door mijn hoofd. Ik besefte dat ik langzaam ruïne-moe aan het worden was; verwend nest…

Hierna was het tijd om richting Honduras te reizen. Ik verbleef nog enkele dagen in Rio Dulce. Deze stad ligt dicht bij de grens van  Honduras:

Een 25 meter hoge brug over de rivier (Rio Dulce)

Samen met mijn fans

Ok, tijd om de grens over te steken. De eerste nacht sliep ik in een havenstad, omdat ik geen zin had om in San Pedro Sula te slapen. San Pedro Sula staat bekend als één van de gevaarlijkste steden ter wereld. De havenstad, Puerto Cortes, was er niet veel beter op. Ik verbleef in een hotel waar het stonk. De vuilnisbakken waren gevuld met rottend voedsel en comdooms. De maden kropen letterlijk  uit de muur.

Daarna sliep ik in een adere stad. Deze stad was zo indrukwekkend dat ik maar liefst nul foto’s heb en de naam ben vergeten. In twee dagen reiste ik van Noord-Honduras naar het Zuiden en kwam aan in Nicaragua.

Esteli

In een klein dorp voeren mannen een dans met paarden uit.

‘ Zwientje tikken’

Leon

Leon

 

Leon

Ik leerde een groep Argentijnen kennen. Zij hadden in Mexico motoren gekocht. Op de motor reizen zij van Mexico terug naar Argentinië (ala Che Guavara, maar dan omgekeerd).

Omdat zij geen geld hadden slapen ze op het terrein van de brandweer:

In El Salvador had Luiz zich bij hen aangesloten. Zijn droom is om een beroemde zanger te worden. Hij reist met de groep naar Argentinië en leeft van het beetje geld dat hij verdient met zijn liedjes:

Op de motor maken wij uitstapjes:

Naar het strand:

De volgende dag naar een vulkaan (Cerro Negro)

Het zand wordt voor een motor onbegaanbaar. Wij stappen af en besluiten te lopen.
13 km lopen in de zon en de hitte is haast niet te doen. Dan komen wij een pickup truck tegen. De eigenaar van de truck aarzelt geen moment en geeft ons een lift richting de vulkaan. Dan raakt de benzine op, een nieuw probleem. Wij lopen richting een boerderij en kopen benzine:

Op de boerderij lopen varkens rond met houten balken rond hun nek. Ik heb geen idee waarom zij dit hebben:

Ik vraag aan de bewoners waarom. “Omdat de varkens anders onder het hek van de buren doorkruipen en de planten opvreten,” leggen ze uit. Ha varkentjes!

We rijden door en komen in de buurt van de vulkaan:

één van de jongens is vooruit gerend (bijna 10 km). Is hier uitgedroogd en blij ons te zien.

We beklimmen de vulkaan en maken een foto:

Tot dit bijna fout gaat:

Daarna rennen we naar beneden. Iets dat bijna wat weg heeft van skieën, maar dan een stuk warmer en met meer zand in je ogen:

We hebben het overleefd:

Dit alles en meer gebeurde de afgelopen weken.
Ondertussen verblijf ik in een prachtig huis aan het strand.
 

De eerste drie dagen met Luiz, de muzikant:

Nu al een paar dagen alleen met Robin Hood:

S´ochtends neem ik een duik in de zee en probeer ik te vissen. ´S middags vertrek ik richting de stad (Leon) om Spaans te studeren. ´S avonds maak ik een vuur om visjes op te roosteren:

De volgende keer meer over hoe ik Centraal Amerika verover met mijne nieuwe kennis van de Spaanse taal. Hasta luego!

Sisqo en mijn reis richting ‘a shit hole’

Weet je wat leuk is om te lezen? Spannende verhalen over gekke gebeurtenissen. Weet je wat pas echt saai is om te lezen? Verhalen over ruïnes, kerken en tempels waar mijn mond van open viel en waar  ik mijn ogen van uit keek.Ik heb de afgelopen weken behoorlijk de toerist uitgehangen. Toch zijn er wel weer wat dingen die de moeite waard zijn om te vertellen.

Na Belize ging ik eventjes kort terug naar de Oostkust van Mexico. Ik was op een groot eiland: Cozumel en was daarna nogmaals in Tulum. Hierna vertrok ik westwaarts richting Palenque. Niet langer zee, strand en palmbomen, maar bergen en tropische bossen:

Hier gebeurde iets dat niet echt leuk was voor de schrijver en uw favo globetrotter: Ik bezocht de Maya ruïnes van Palenque (Mex.). Hoezo is dat niet leuk dan? dat is toch hartstikke mooi? Klopt, kijk maar:

Hier ben ik mijn ogen aan het uitkijken

 

Ik was zelfs zo onder de indruk dat ik een heel raar sprongetje deed:

De oplettende lezer heeft misschien wel door dat het zonnetje flink schijnt. Ik liep 6 uur rond in de zon en had daarna een zonnesteek. Dat was de minder leuke kant van het verhaal. Ik bleef 3 dagen in bed. Gelukkig was ik niet alleen en werd er goed op mij gelet:

Daarna vertrok ik naar San Christobal (Mex.). San Christobal is een mooie, koloniale stad:

Mijn beste herinnering aan San Christobal is dat ik vlak buiten de stad een schaap tegen kwam die erg op Sisqo leek:

Sisqo Schaap

Ik heb hem zeker een kwartier in z´n gezicht uitgelachen. Daarna voelde ik mij een lul en heel schuldig.

In de buurt van San Christobal ligt klein, mystiek Maya dorp: Chamula. In het dorp bezocht ik een kerk waar een heidense variant van het Katholieke geloof beoefend wordt door de lokale afstammelingen van de Maya’s.

In de kerk mocht ik niet fotograferen. Dit is jammer want er gebeurden interessante dingen. Binnen in de kerk was het donker. Op de grond zaten families die kippen op de kop boven kaarsen hielden. De kippen werden in trance gebracht, bewierookt en toegezongen. Hierna werden de kippen zonder dat zij tegenstribbelende de nek doorgedraaid en geofferd.

Het lokale kerkhof was ook indrukwekkend. Een blauw kruis is een begraafplek van Baby. Een wit kruis van een kind en een zwarte van een volwassene:

In het hostel waar ik sliep verbleef  een ´Nam veteraan uit Texas. Hij reist al meer dan 2 jaar door Midden-Amerika. Ik vroeg hem naar zijn belevingen. Het gesprek ging ongeveer als volgt. “I´m on my way to Guatemala. How is Guatemala like?” ” That place is a fucking shit hole.” “I was in Belize before. What do you think of Belize?” ” They should flush that country straight trough the fucking toilet.” Zo ging het nog even door. Ik keek erg uit om naar Guatemela te gaan en vertrok.

Ik kwam aan bij een gigantisch meer: Lago Atitlan:

 

Ik moest op de boot wachten en werd een beetje ongemakkelijk van dit paard:

Ik verbleef in San Pedro; een gezellig dorp, maar wel een dorp dat iets te veel in het teken staat van feesten en Amerikanen die naar de gatverdamme gaan. De kleine dorpjes rondom het meer zijn prachtig en ongerept. Hier is geen tot weinig toerisme. De bewoners stralen als ze mij zien. Ze hebben vele vragen: waar ik vandaan kom en of het daar koud is. Wat wij in Nederland eten en waarom ik zo wit ben. Een moeder stelt mij voor aan haar zoontje. “Hij wil beroemd worden” zegt ze. Hij drumt op een emmer en koelbox. De  drummer van Jaibalito:


Zijn zusje wil ook op de foto, maar vindt op de foto gaan wel heel spannend:

Niet alleen is er een drummer in het dorp, er is ook een bokser. Hij vertoont trots zijn bokskunsten:

Van lege flessen maakt hij met zijn vrienden boksballen:

Ik laat de bokser mijn camera gebruiken om foto´s te maken. Eerst neemt hij er één van mij en zijn vrienden.

Daarna rent hij met de camera naar de meisjes uit het dorp, Dit is het resultaat:

Uiteindelijk is er eentje dapper genoeg om op de foto te gaan:

Na San Pedro vertrek ik richting Antigua.
Anitgua is een slaperige stad omringd door drie vulkanen:

De markt is alles behalve slaperig. Overal geluiden, geuren en mensen. Op een gegeven moment hoor ik het gepiep van een vogel. Ik kijk om mij heen maar zie geen vogel. Dan besef ik dat twee kinderen naast mij kleine, papieren zakjes vasthouden. Het geluid komt uit de zakjes. Zij hebben net allebei een kuiken op de kop getikt. een kuiken kost hier 0,60 eurocent per stuk:

Ze hadden ook de variant voor volwassenen

Ook verkochten ze op de markt een T-shirt dat zoooo hipster was dat ik ´m bijna had gekocht:

Na Antigua vertrok ik richting Semuc Champey waar ik een half uur lang met alleen een klein kaarsje in een pikdonkere grot van 15 kilometer lang zat opgesloten… Hierover de volgende keer meer!

Magic Bacalar? Bruine Bonen en Belize!

In de stromende regen sprong ik in de bus richting Bacalar. In het donker kwam ik aan. Ik hield een taxi aan en vroeg om een “hostal barato”. “Barato is een handig woord tijdens het backpacken met een klein budget. Het betekend “goedkoop”. Waar je vervolgens belandt blijft elke keer weer een verassing. Dit keer belandde ik in een afgelegen hostel met een lege slaapzaal.

Op mijn bed kwam ik er achter dat ik niet alleen was; ik werd van alle kanten besprongen door vlooien. daarom besloot ik naar buiten te gaan om te kijken of er daar wat te doen was. Ik kwam een Belgische jongen tegen die mij vertelde dat na 9 uur ´s avonds alles dicht is. In het donker liepen wij wat rond. Wij waren de enige mensen op straat. Wel liepen er overal blaffende en grommende honden. De Vlaam had angst voor honden en vond het daarom een minder leuke avondwandeling dan ik. Hij ging naar bed. Ik liep nog wat rond en ging uiteindelijk ook maar naar bed.
De volgende dag schoot ik wat plaatjes. Ik had tweeduizend foto´s kunnen maken van honden, maar ik hield het bij twee.

Dit zijn honden uit Bacalar

En dit is sowieso mijn lievelings hondenfoto ooit:

hondenraam

Bacalar is ontstaan doordat de Spaanse koloniale autoriteiten in 1729 een fort bouwden. Dit fort grenst aan een gigantische lagune. Zowel het fort als de lagune zijn de reden waarom Bacalar vandaag de dag in alle reisgidsen vermeld staat:
Wat een lagune precies is wist ik niet, dus zocht ik het op: “een lagune is een soort meer dat ontstaat tussen een strand en een schoorwal of strandwal.” Zo ziet de lagune van Bacalar er uit:

Allebei deze foto’s tonen een piepklein stukje lagune. Dat is artistiek, naar het schijnt.
De volgende foto’s tonen wat meer:

Het fort van Bacalar:

Hoewel Bacalar in de reisgidsen beschreven staat als een ‘must see´, trekt de stad weinig toerisme. Bacalar wordt bezocht door een handje vol aan dagtoeristen. Ik las dat de provincie Quintana Roo wat betreft toerisme tot de snelst groeiende plekken ter wereld behoort. Overal waar ik tot nu toe geweest ben was dit te merken. In Bacalar echter niet.

Hoewel de stad tijdens mijn bezoek authentiek en ontoeristisch aanvoelde, merkte ik aan alles dat dit binnen hele korte tijd zal veranderen. In het centrum wordt druk gebouwd. Restaurants en hotels worden als paddestoelen uit de grond gepompt. Op de dag van mijn vertrek was er een feest op het grote plein, het middelpunt van Bacalar. Ik vroeg wat er aan de hand was. Ze legden mij uit dat  het eerste toeristen informatiepunt van Bacalar die dag door de burgemeester geopend zou worden.

Ik stapte in de bus richting een volgende bestemming en verliet “Magic Bacalar” zoals de stad door de bewoners genoemd wordt. De magie schuilde voor mij in de oase van rust die deze stad op dit moment nog is. Ik heb hier niet veel spannends mee gemaakt, maar ben blij de stad gezien te hebben zoals deze nu nog is en voordat het massatoerisme deze plek binnenstroomt.

In de avond kwam ik aan in Belize City. Ik was te laat voor de boot richting de eilanden rond de kust van Belize dus was ik genoodzaakt in Belize City te overnachten. Engels is de voertaal in Belize dus vroeg ik de taxi chauffeur om een “cheap Hostel”. Om de hoek van een groot krottenwijk werd ik afgezet bij een guest house. Volgens toeristen is Belize City een gevaarlijke stad. Het was voor het eerst tijdens mijn reis dat de lokale bevolking mij waarschuwde voor de gevaren van hun woonplek. Iinmiddels was het donker en ik haalde wat te eten. Buiten werd ik door woeste ogen nagestaard. Eén jongen tilde zijn T-shirt op en toonde mij het pistool dat achter zijn riem geklemt zat. Daarom ging ik terug naar het guest house en dronk en kletste wat met de zoon en cohort van de eigenaresse van het guest house. Ze gaven mij een spoedcursus in de muziek die op dat moment ´hawt´is in Belize. Dit is de hit van het moment. KIJK HET (raarrrrrr? nee hoor: gewoon Belize): http://www.youtube.com/watch?v=SDbP52vd9yA

De winkels rondom mijn guest house zijn beveiligd met tralies. Geld overhandig je door deze onder de tralies te schuiven. Daarna gaat er een luikje omhoog en krijg je je aankoop. Hier heb ik helaas geen foto van. Wel heb ik deze veelzeggende foto:

De toeristen zone in Belize (waar ik dus niet zat) is met tralies en agenten afgeschermd van de rest van de stad. Ik voelde mij niet heel erg op mijn gemak in deze stad en ging daarom de volgende dag richting de eilanden.

Vervolgens kwam ik aan in Caye Caulker:

Het hostel waar ik verbleef.

Mijn eerste indruk was goed. Little Jamaica. Kip, rijst bonen en reggae. Iets dat na vier weken taco´s, quesedilla´s en salsa een aangename afwisseling was.

Al snel ondekte ik een basketbalveld en kwam ik er achter dat de sport hier zeer geliefd is. Mijn geluk kon niet op:

Die avond besloot ik een potje mee te ballen. Meedoen kostte hier aanzienelijk wat meer moeite dan in Mexico. Ik vroeg of ik mee kon doen. Ze braken in lachen uit: White men can´t jump. Why you want to play with us white boy, you dont stand no chance.” Gefrustreerd keek ik toe, maar kreeg toch uiteindelijk een kans. Het ging best aardig en ik werd uitgenodigd om twee dagen later met het lokale team van Caye Caulker een uitwedstrijd te spelen.
Ik dacht ieder vervoermiddel weleens gebruikt te hebben om bij een wedstrijd te komen: auto, taxi, bus, trein, maar had niet gedacht ooit naar een wedstrijd te gaan per boot:

We speelden tegen het lokale team van een noordelijk gelegen eiland: San Pedro:

Die avond werd de overwinning gevierd.  Zo zag dat er ongeveer uit:

Kelly AKA ´Flash´

heh, maar wat doen die twee jongens op de achtergrond dan? Wees niet bang; dit zijn twee Duiters die ik mee had genomen uit mijn hostel. Ze voelden zich nog lange tijd ongemakkelijk.

Toch werd ik na 5 nachten op het eiland moe van iedereen die iets van je wil. “You want to buy marijuana or something stronger, man?” werd mij om de vijf meter gevraagd. Ook als vrouw heb je het niet makkelijk op het eiland, lijkt mij. Elke meid die op het strand plaats nam, had binnen twee minuten een man naast haar die geheimpjes in haar oor fluisterde. Toch moeten ze iets leuks te vertellen hebben want de volgende dag liepen ze allemaal als stelletjes dolgelukkig hand in hand over het strand. Als ik Flash vroeg naar zijn blonde Europese ´vriendin´vond hij dit niet leuk: Galfriend? She´s not me galfriend,. Are you you crazy man?´ Ik besloot hem niet meer naar naar zijn vriendin te vragen.

Het eiland lijkt op het eerste oog relaxed toch  had ik het na een tijdje wel gezien. Een groot deel van de lokale bevolking drinkt van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds laat. Er wordt veel gevochten, bijna altijd over geld. De winkels zijn in handen van de Chinezen. De bewoners van het eiland haten de Chinezen en de Chinezen haten de ´locals´.
Na 6 dagen vond ik het wel weer welletjes en verliet ik het eiland:
Wordt vervolgd…

Hoe ik het paradijs ontdekte

Ik had veel gehoord over de stad Tulum. Tulum is beroemd vanwege de Maya ruïnes die uitkijken over de zee. Toen ik in deze stad aan kwam voelde het direct alsof ik mij hier wel thuis zou voelen.

Een nieuwe stad dus ook een nieuw hostel:

Niet echt een duidelijke foto, maar dit is dus het hostel

De eerste dagen besloot ik te doen als of ik op vakantie was en ging ik naar het strand:

Zo ziet het strand er hier uit.

En op het strand doe je strandachtige dingen, zoals zwemmen, slapen en een boek lezen (thanks Ale!)

Maar wat ook HELEMAAL bij vakantie hoort is toeristische uitstapjes maken. Dus ging ik naar de Maya ruïnes.
Daar aangekomen zag ik deze waaghalzen in een paal klimmen. Onder het ritme van een trommel en met een touw aan de benen slingerden ze terug naar de grond.

Toen ik genoeg had van het toekijken vroeg  ik of ik het ook eens mocht proberen. Helaas mocht dit niet. Waarschijnlijk omdat ik geen Maya ben-

Vervolgens kwam ik aan bij de Maya ruïnes. De ruïnes in Tulum zijn beroemd omdat zij aan zee liggen en daarom een belangrijk punt waren binnen de handelsroute van de Maya`s.

Op de weg terug volgde ik een echtpaar uit Brabant. Dit hadden zij te zeggen over de  Ruïnes:

“Toch best knap hoe die jongens dat zo in elkaar hebben weten te zetten, vind je ook niet?” Een betere samenvatting van het schouwspel had ik niet kunnen bedenken.

Al snel ondekte ik een basketbalveld in Tulum. Ik vroeg of ik mee mocht doen. De spelers legde uit dat dit alleen mogelijk was voor deelnemers die ingeschreven staan in de lokale competitie.
Verdrietig pakte ik een bal op en dunkte op de ietwat lage baskets. Opeens bood elk team mij aan om mee te spelen. Ik koos een team uit en kon direct beginnen.

De volgende dag hadden wij weer een wedstrijd. De lokale jeugd was massaal aanwezig, omdat zij hadden gehoord dat er een ‘Cabròn (zo iets als klootzak) uit Holanda is die kan dunken’. Ik herhaalde het trucje en voelde mij opeens best wel thuis in Tulum. De rest van de week speelde wij om de avond. Niet langer probeerde mensen mij toeristisch spul te verkopen enniet langer werd ik aangesproken met ‘amigo’. In  plaats daarvan werd ik op straat herkend: Eeeeey ‘Cabròn, que passa? Están jugando esta noche?

Ik probeerde het cabròn uit op mijn teamgenoten. Ze braken in lachen uit. Ze vertelden mij dat ik er nu ècht bij hoorde.
Dit is mijn team trouwens:

Vooral de persoon helemaal rechts is super vet. Zijn twee voortanden zijn goud. Speelt met een Kareem Abdul Jabbar bril en is een pastoor uit Nicaragua. Dan ben je dus echt een baas.

Na het basketball kreeg ik een berichtje van vrienden uit Cancun. Zij kwamen naar Tulum.
Om dat te vieren werd er uitgebreid gebarbequeed:

De volgende dag huurden wij fietsen en gingen wij richting de `cenotes.`

Nu had ik nog nooit gehoord van een cenote, dus liet ik mij uitleggen wat dit is.:
Cenotes zijn bovengrondse poelen. Deze zijn door de natuur gevormd en werden door de Maya`s gebruikt voor rituelen en mensenoffers. Het water is zo schoon dat het drinkbaar is. Met name dit laatste houdt in waarom zij van inmens belang waren voor de maya`s. Zij bevatten magische en helende krachten. Iets dat alleen ervaren kan worden door een cenote met eige ogen te zien en vooral door er in te duiken:

zo dus

Maar zo kan ook:

aaaai Caramba!

Het water is crystalblauw en werkelijk adembenemend:

Terug in het hostel dronken wij een biertje. Een Marokaanse gozer die ik in het hostel had leren kennen legde mij met wijdstaande pupillen uit dat alcohol slecht is.
Ik vroeg hem waar hij die avond aan zat. Hij liep naar zijn bed en gaf mij dit flesje.

Hij dronk er drie per dag en besloot deze feestelijke avond nog eentje samen met ons naar binnen te werken. Zijn pupillen werden alsmaar groter en het zweet stroomde van zijn lichaam.
Hij wees naar de hemel en legde mij uit dat het spul afkomstig is van de maan. ‘ Een geschenk van de goden’ . Met de minuut werd hij vreemder. Hij begon overal wierrook aan te steken. Terwijl hij de vlam bij het staafje hield zong hij hoge tonen tegen de wierrook.  Ik vroeg hem waarom. `Dat vinden ze prettig`, legde hij uit.

hier legt hij uit dat ze het prettig vinden

en daarna begon hij te mediteren, viel om, stond weer op en deed een soort van oerdans:

de rituele maandans

Samen met Diana, die ik vanaf het begin in het hostel had leren kennen, huurden wij een tent 2 minuten naast het strand en op kruipafstand van een prachtige cenote.

De kleine camping is eigendom van Pedro, een oude hippie. Een fantastische mens met een indrukwekkende camping. Overal staan hippie achtige spulletjes bedoelt voor rituelen:

We bleven tot sochtends vroeg aan het strand en vielen uitgeput in slaap in onze tent.
De volgende ochtend kwamen wij er achter dat er geen douche is. Maar een douche is ook overbodig wanneer er een cenote in de achtertuin is.

Zo wordt je wakker in het paradijs

Vervolgens pakten wij een opblaasboot en verkenden het grote meer:

Tussen de bomen ontdekten wij trappetje de wildernis in. Wij volgden het trappetje en de houten loopbrug over moeras.
Tevreden contasteer ik dat ik het paradijs heb ontdekt:

Die middag begon het keihard te regenen. Op het busstation kocht ik een kaartje naar Bacalar. Voordat ik het weet rijdt de bus opeens weg.
Ik ren door de stromende regem achter de bus aan. Nog net weet ik de bus in te halen. De chaffeur stopt en snel stap ik in.
Bacalar is voor het eerst tijdens mijn reis dat ik niet langer aan de kust zit. Bacalar en magie zijn aan onlosmakelijk aan elkaar verbonden volgens de inwoners. Bacalar de stad van de magie. Ik ben benieuwd…

Mijn eerste week in Mexico

Het leek mij leuk om een tijdens mijn reis een blog bij te houden. Omdat niet iedereen zit te wachten op ellenlange lappen tekst leek het mij nog leuker om dit te doen aan de hand van foto´s.

Op 5 maart vertrok ik van Amsterdam, Nederland naar Cancun, Mexico. Ik maakte een tussenstop in Atlanta (Georgia), USA. Het was mijn eerste keer op Amerikaans grondgebied. Ik kon het niet laten deze foto te maken:

U.S. Customs and Borders Security welcomes You to he United States

Om te vieren dat ik voor het eerst in de USA was, besloot ik iets typisch Amerikaans te gaan doen;

ik ging eten bij de Mcdonalds:

Kijk zo ziet de Mcdonalds in Amerika er uit

Van de 3 Dollars die ik van mijn ouders had meegekregen haalde ik maar liefst 2 cheeseburgers en een Coke.
Ik was dolgelukkig:

Een cheeseburger in z’n natuurlijke habitat

Tot ik om mij heen keek en zag dat iedereen minstens drie keer zoveel had.
Daarna wachtte ik op mijn vlucht. Ik keek uit het raam. Het regende. Ik neuriede Georgia on my Mind:

Atlanta, Georgia

en een paar uur later kwam ik aan in het hostel.
Zo zag het hostel er uit zonder mij:

Hostal Meson de Tulum zonder mij

En zo met mij:

Met mij

Dat ziet er in 1x wel een stuk gezelliger uit, vind je niet?

En hier neem ik het zwembad in het o’tje door te spelen met de wetten van de zwaartekracht:

f=gxM2 ofzo

Toen ontmoette ik Gustavo. Hij nam de zware taak opzich om zich over mij te ontfermen en mij Spaans te leren:

Gustavo suave mi Tutor Español

Het eerste dat hij mij leerde volgens oud-Mexicaans gebruik is hoe je vrouwen versierd in het Spaans.

Les 1: “Es un placer conocerte.”

De volgende dag ging ik naar het strand om mijn Spaanse lessen uit te proberen. Deze dame kon er om lachen:

Omdat ik altijd zie dat meisjes op het strand dit soort foto’s maken leek het mij kinky om dit ook een keer uit te proberen:

Daarna deed ik mijn beste David Hesselhof impressie.

En daarna ging ik zwemmen en had ik het koud:

Brrrrrrrr

De volgende dag ging ik de stad om een beetje cultuur op te snuiven en foto´s te schieten.
Spoiler Alert: de volgende foto´s kunnen als saai worden ervaren:

Ik weet niet zo goed warom ik deze foto heb gemaakt

En van deze weet ik het ook niet zo goed

Heel veel huizen hier hebben vrolijke kleuren

Een soort winkel centrum

…

Hier mag je iets niet doen

Een school

Mooi versierde marktkraampjes

Nog meer

en nog 1tje

Graffiti kunst in Cancun

Meer…

Het gebied waartoe Cancun behoort, Yucatan en Guintana Roo, was ooit het land van de Maya’s.
Tot  vandaag vind je in dit gebied veel verwijzingen naar, en overblijfselen van de Maya´s.
Zo zijn de afstammelingen van de Maya makkelijk te onderscheiden van de Mexicanen: zij zijn kleiner en ronder. Hebben bijna geen nek en dikke, bijna kromme kuiten. Volgens verhalen komt dit uiterlijk verschil door een bepaalde drank die de maya’s dronken. Er zijn in dit gebied veel maya tempels die nu fungeren als trekpleisters voor toeristen. De Maya cultuur is ook veelvuldig zichtbaar in straatkunst:

Na de wandeling kwam ik terug in het Hostel:

Het hostel

Behalve Gustavo mi tutor Español waren er nog een zooitje ongeregeld waar ik het goed mee kon vinden:

En dan was er Danny… Danny is een verhaal apart. De eerste dag dat ik Danny leerde kennen lag hij een dag lang op bed. Binnen deze dag is hij precies drie keer van z’n bed afgekomen om naar de WC te gaan. Twee keer om een joint te roken. 1x omdat hij echt naar de wc moest. ” Deze gast mag ik wel”, dacht ik bij mijzelf. En zo als een eerste indruk veelzeggend kan zijn, kon ik inderdaag erg goed met deze gast opschieten:

Dit is dus Danny

Dagen vlogen voorbij waarin wij niet meer deden dan in de hangmat hangen, slechte grappen maken, tequila en bier drinken en af en toe kip frituren.

Na acht dagen was ik toe aan rust.

Ik vertrok richting Puerto Moreles. Nu volgt een korte impressie van Puerto Moreles:

Deze foto vond ik zeer geslaagd. Je zou er een hele poëtische tekst bij kunnen verzinnen, maar daar ga ik mij niet aan wagen:

Toen ik deze foto nam had ik het idee een zeer uniek spectakel vast te leggen, tot ik er achter kwam dat het hier vol zit met deze beesten:

Daarna zag ik mannen die daken aan het vlechten waren:

Daken vlechters

En de schizofrene kok van dit restaurant had ik graag willen ontmoeten. Ik heb buiten zeker een goed kwartier staan lachen:

Chinese food & Pizza

Ik slaap hier in een klein hippie-achtig hostel:

In de kleine binnentuin van het hostel wonen een pauw en een haan:

De enige anderen in het Hostel zijn: de eigenares, Leonora, een oudere Italiaan, Matheo en een uit Frans-Canada afkomstige alcoholist, die drinkt tot ´s ochtends vroeg tot  ´s avonds laat, Guy. Frans en alcoholisme 1 van de meest irritante combinaties ooit.

Leonora, en Guy

Guy en Matheo

Na twee nachten heb ik het hier wel gezien en vertrek ik richting Tulum alwaar ik mijn opwachting zal maken in het straatbasketbalteam van Tulum en het ´amigo´ wordt veruild voor het meer amicale: ‘cabrón´. Wordt vervolgd…